به داشتن قلب سنگی عادت کرده ای

 به تو حسودیم می شود                  

                             چقدر خوب

    دستانت را                 

               به فاصله عادت داده ای

                        به رفتن های دور

  به سکوت 

و خاطره هایت را

  به تو حسودیم می شود

                                تو که به داشتن قلب سنگی عادت کرده ای

       یادت هنوز در من باقی است

                                    به فراموشی

  و صدای قلبم

  طنین گام های توست

         که آهسته از من دور می شود...    

 لب هایت را          پاهایت را