میدانی چه می شود وقتی تمام احساساتت و عشقت را جمع کنی و همه را به یک نفر هدیه کنی ..! مایه نشاطش باشی و تمام تلاشت شاد نگهداشتن او باشد . اما او بی اعتنا باشد و بی تفاوت . اینچنین است که لحظه های خاموشی جان می گیرد
به یاد آرزوهایم که رفت بر باد سکوتی میکنم سنگینتر از فریاد....
به تو حسودیم می شود
چقدر خوب
دستانت را
به فاصله عادت داده ای
به رفتن های دور
به سکوت
و خاطره هایت را
به تو حسودیم می شود
تو که به داشتن قلب سنگی عادت کرده ای
یادت هنوز در من باقی است
به فراموشی
و صدای قلبم
طنین گام های توست
که آهسته از من دور می شود...
هیچکی نمی تونه بفهمه که دلم از چی گرفته
هیچکی نمی تونه بفهمه که صدام از چی گرفته
هیچکی نمی مونه تا با من توی راهم همسفر شه
آخه می ترسه که با من ، با دل من دربه در شه
هیچکی نمی دونه که چشمام چرا همیشه خیسه خیسه
چرا هیچکی حتی یه نامه واسه من دیگه نمی نویسه
هیچکی نمی دونه که قلبم تا حالا چند دفه شکسته
هیچکی نمی دونه سر راه اون تا حالا چند دفه نشسته
آخه تو کلبه سوت و کور و تاریک قلبم خورشید که جا نمی شه
می دونم اگه تا لحظه مرگم بگردم دنبالش پیدا نمی شه.